Sinds een tijdje heb ik een ‘witte tornado’ in huis. Zo wordt mijn kat soms genoemd door vrienden want hij rent, springt en speelt de hele dag. En … hij is wit.
Hij geniet van buiten zijn, z’n vrijheid, andere katten ontmoeten en gaat graag bij buren op bezoek. ‘s Avonds ligt ie dan voor pampus in z’n mandje en sluit z’n dag spinnend af. En laat dit nu alles met de camino te maken hebben.
Een tweede leven voor de NRC
Nu moet een kat ook z’n behoefte doen, zelfs een burmilla. Een wat? Ja, je leest het goed een burmilla, want zo heet dit ras. Dat betekent voor mij dagelijks de kattenbak verschonen waarbij ik een oude papieren krant gebruik die een vriendin voor mij bewaart. Het gevolg is dat ik regelmatig geknield naast de kattenbak een artikel lees.
Zo ook de bijlage ‘Leven’ (okt. 2023) van de NRC met daarin het artikel: “Op zoek naar de camino in jezelf.” van Huib Afman. Zelf heeft hij ook een stuk van de camino naar Santiago gelopen in corona-tijd. Tijdens zijn tocht heeft hij mensen geportretteerd wat hen beweegt de camino te lopen. Nu, een paar jaar later, was hij benieuwd hoe zij terugkijken op hun pelgrimstocht. Daarover gaat dit artikel, en inmiddels is er ook een boek over verschenen, ‘Pelgrimsportretten‘
Wat kunnen wij leren van deze pelgrims
Wat hebben deze pelgrims geleerd? Sommige pelgrims gingen spontaan op reis, anderen voorbereid en met een bepaald doel. Maar ongeacht hoe mensen startten, uit de reacties blijkt dat het vooral gaat je eigen levenspad te leren volgen. En dat vraagt vooral eerlijkheid naar jezelf.
Hoe rijk is dan de oogst: je krijgt meer lef om lastige keuzes te maken en een groeiend vertrouwen in jezelf.
Een greep uit hun reacties:
- Ik heb nu meer de focus op mijzelf en de juiste prioriteiten
- Ik ben prima gezelschap voor mijzelf om van het leven te kunnen genieten
- Ik heb geleerd hoe ik een goed mens kan worden
- Ik heb keuzes gemaakt die goed voor mij zijn of die veel grootser zijn dan ik ooit had kunnen vermoeden’.
Een pelgrim vertelde …
Een ander aspect wat naar voren komt is dat zich gaandeweg een groeiend besef ontwikkelt van het belang van ontmoetingen met anderen. Het gaat niet alleen om de fysieke inspanning, maar vooral ook om het sociale aspect. Verbinding voelen met de ander, het positieve effect ervaren van elkaar helpen, behulpzaamheid van vreemden kunnen aanvaarden.
Ontroerend vond ik dan ook de reactie van Jonas Tolvanen uit Finland: “Ik denk met gemengde gevoelens terug aan de tocht. Ik ben blij, maar ook een beetje bedroefd: ik ben al het contact kwijtgeraakt met de mensen die ik heb ontmoet. Daarom ben ik van plan er nog eens heen te gaan. Vanwege de mensen.”
Hoe vaak realiseren we ons echt de waarde van contact met andere mensen?
Koester ontmoetingen en mensen
Ook ik ben soms slordig omgegaan met ontmoetingen en ben het contact met mensen verloren. Enerzijds is dat ook een natuurlijk proces. Maar er zijn ook mensen of ontmoetingen die ergens een plekje in mijn grijze hersencellen blijvend hebben ingenomen. Sommigen alleen in m’n hoofd. Anderen in het echte leven. Inmiddels ga ik veel bewuster om met mensen die ik ontmoet, probeer contacten te onderhouden en koester ‘de echte ontmoetingen’.
Mijn mini-camino: het Trekvogelpad
Nu hoeft niet iedereen de camino naar Santiago te lopen. Maar zo nu en dan je eigen camino lopen is geen verkeerd idee. Om zo te (her)ontdekken waar het jou werkelijk om gaat.
Deze zomer loop ik het Trekvogelpad. Dit is een wandelroute van Bergen aan Zee naar Enschede van ruim 400 kilometer en gaat dwars door verschillende natuurgebieden. Het is een beetje mijn camino om een nieuwe fase in mijn leven te verwelkomen.
En hoe mooi is het dat de mensen die mij dierbaar zijn een stukje van deze route met mij mee willen lopen. Ieder op z’n eigen manier: de een een paar uur, de ander een dag of zelfs wat langer met overnachting. En wie niet zo’n wandelaar is, schuift aan bij een terrastafeltje op de route.
Nu nog een oppas
Onderweg trakteer ik op koffie met taart en zorg voor de lunch. Het cadeau voor mij is dat deze mensen met mij een stukje oplopen. En gezien de enthousiaste reacties en vele ‘boekingen’ wordt het een mooie tocht. Ik verheug me op de wandelingen in de natuur en de mooie gesprekken die we ongetwijfeld zullen hebben.
Rest mij nog een ding: voor mijn kat een lieve oppas vinden die bereid is zijn kattenbak te verschonen terwijl ik mijn kilometers maak. 😉